Devlet büyüklerine mektup yazma geleneği olan bir ailede büyüdüm ben. Annem sık sık birilerine mektup yazardı ben küçükken, ben daha yokken de yazarmış. Cevaplarını da saklardı, gururla gösterirdi Çelik Gülersoy'la yazışmalarını. Çalışmalarını takdir ettiğini lakin bir de hani şu bilmemne sokağında bilmemne camiinin yanında bulunan harika-köhne köşk de restorasyondan geçse, halka açılsa ne harika olurdu. Öelik Gülersoy da annemin bu duyarlılığını takdir ederdi. Haklısınız mirim ama işte lakin bakın ben size faaliyetlerimizin kataloğunu gönderiyim şimdilik bunlar var elimizde derdi.
Babam da sık sık yazardı birilerine. Ben onlu yaşlarımın girişindeydim evde hakim bi konu vardı. Babam artık şu ötenazninin yasallaşmasını istiyordu. 8 yıldır kanserdi. Devlet erkanına mektuplar yazıyordu, annem Çelik Gülersoy'u takdir ederken. Babam diyordu ki devlet büyüklerine, siz hele bi şu ötenaziyi yasallaştırın ilk nefer olarak ben ölmezsem şerefsizim. Babam bunları yazarken annem ağlıyordu, ben ötenazinin ne olduğunu edebiyat öğretmeni olan anneme-babama soruyordum. Onlar aç sözlüğe bak, gazeteden 40 kupona aldık, meydan larus kütüpanede duruyor, hazırcı olma diyordu.
Babam böyle bi vasiyette bulunmadıydı ama abim yine de vefalı davrandı, babam öldükten 4 yıl sonra intihar etti. Ne de olsa intihar ötenazinin ğvey kardeşi sayılır dedim geçtim, geçti.
Ama bügünlerde sık sık düşünür oldum, intihar etme özgürlüğü elinden alınan insanları. kimisi bakmakla yükümlü olduğu çocuğu için, kimisi cennetten kovulurum diye, kimisi de siz bilmezsiniz ama yazılmamış bir kural vardır aynı eve iki intihar fazla diye.
O değil de sahi şu ötenazi ne oldu, yasalaştı mı sınıriçinde?
