bir pasaport, vize, pul..

 cok zamandir kafam duruk, yoksa yazacagim. belki palyaco soyler de yazarim, belki palyaco susar da yazarim..
girmeyin ozelime!

ama diyecegim o degil. diyecegim o ki; revolver bir silahtir, ayrilik aygiti degil! bunu simdi soylemeyecektim, istanbul'u terk'i diyar eylerken kafamda bi bu vardi. bilen bildi, ben istanbul'u cok mutsuz terkettim. ev ciktim bu kafamda, ucak cikti goge bu. revolver dedim, sok o silahi cebine, bu ask biter de her ask biter, sok o silahi cebine..

sonra mutlu oldum, unuttum boyle seyleri. mutluluk bunyeye girince ilk yaptigi bu oluyomus meger, revolver gibi kelimeleri iteliyormus geriye, ben de bilmezdim, ogrendim.

sonra dun Ayse Arman'in Meryem Uzerli soylesisini okudum. cok tanidik. her sehrin karakteri var. istanbul da uzucu bir sehir iste. Meryem Uzerli de aslen revolverle yasamis, bitirmis iliskisini.

neydi bizi, bir takim kadinlari o sehirde nefes alamayacak hale sokan? bir pasaport, vize, pul, "yarali bir hayvan gibi" kacip canini kurtarmaya zorlayan?

gider ayak hep bu konu vardi masamizda biz bir takim istanbul yasayan kadinlarin, bir kadeh, dilim kavun ve bu adamlar neden boyle uzucu?

hala cevabim yok. ama oldu yili askin Londra'da yasadigim, cok kultur, degisik degerler. gordum ki bizim adamlar, istabul adami bir sekilde farkli. Istanbul uzmus kadinlardan ne de cok duydum sevdigim adam bir iliskiye hazir degil lafini.

neyse. dedigim gibi hala yok cevabim. ama iste bi nebze yureklere su serpmeklerse, yaptim oldu, sevdim oldu. kactim oldu... istanbul pis bir sehir, disina cikinca nefes alinmaz sandiriyor asil icinde nefes alamadigi unutturarak...